[font=Comic Sans Ms]Bir Bebeğin Yarım Klan Günlüğü =((aslında yarım denılmezz buna gunluk denılmez
daha anasıı bıle cıkarmamıs ....]
5 Ekim: Bugün var edildim. Buradayım. Varım. Müthiş bir duygu bu. Var
>olduğumu henüz annem ve babam bilmiyor.(bildilerde nolduu soylesene)
>
>Bir elma çekirdeğinden bile küçüğüm. Ama ne de olsa, ben benim. Varım ya!
>Bu bana yetiyor. Henüz bedenim belli belirsiz, yüzüm yok ama, varlığımı ve
>benliğimi hissedebiliyorum. Bir kız olacağım ve baharda çiçekleri
>seveceğim.
>
>19 Ekim: Biraz büyüdüm. Kımıldamam mümkün değil. Annem henüz farkında değil
>ama onun kanıyla besleniyorum. Kalbini dolaşıp gelen sımsıcak kan bana
>geliyor. Beni sevecek bir kalbin kıpırtılarını şimdiden hissediyorum. Annem
>beni çok sevecek. Annem için güzel bir sürpriz olacağım.
>
>23 Ekim: Hiç göremediğim bir el ağzımı biçimlendirmeye başladı.
>Dudaklarımda onun dokunuşunu hissediyorum. Bu "el"in dokunduğu yerler
>dudağım damağım oluyor. Düşünün bir yıl sonra bu elin dokunduğu yerde
>tebessümler açacak, güleceğim. Dudağımdan ve dilimden sözler dökülecek.
>Herhalde önce "Anne!" diyeceğim. Anne duyuyor musun beni? Seninle
>konuşacağım. Sana güleceğim. Kimilerine göre hâlâ daha var değilmişim...
>Nasıl olur? Varım ve gülücükler sunacak dudaklarım da olmak üzere ya... Hem
>sonra bir ekmek kırıntısı ne kadar küçük olursa olsun yine ekmektir. Öyle
>değil mi anneciğim? Ah bir konuşabilsem!
>
>27 Ekim: Bugün pek mutluyum. İçimde tatlı bir kıpırtı başladı. Artık bir
>kalbim var. Kalbim atmaya başladı. Hayatım boyunca böyle atıp duracak.
>Sevgilerle dolduracağım kalbimi. Tıpkı anneminki gibi... Annem bedeninde
>iki kalbin birden atmaya başladığını bilseydi ne kadar sevinirdi! Duyuyor
>musun anne?
>
>2 Kasım: Her gün biraz daha büyüyorum. Kollarım ve bacaklarım da
>biçimlenmeye başladı. Hele bir büyüsün kollarım bak nasıl kucaklayacağım
>seni anneciğim. Şu ayaklarım da tamamlansın da, beraber çiçekli bahçemizde
>yürürüz. Belki birlikte okula gideriz.
>
>12 Kasım: Ah evet... Bunlar, bunlar ne kadar sevimli ve küçük şeyler. Aman
>Allah'ım parmaklarım da çıkmaya başladı. Bunlarla çiçek toplayacağım,
>annemin elini tutacağım, kalem tutacağım. Belki de güzel bir şiir
>yazacağım. Anneciğim, orada mısın? Ellerimi ellerinin arasına koymak için
>sabırsızlanıyorum.
>
>20 Kasım: Oh, nihayet.. Annem doktora gitti. Burada olduğumu öğrendi..
>Yaşasın! Doktor teyze özel bir cihazla gördü beni. Ultrason diyorlarmış.
>Resmimi bile çekti. Sevinmiyor musun anneciğim? Seneye kalmaz kollarının
>arasında olacağım...
>
>25 Kasım: Artık babam da burada olduğumu biliyor. Fakat henüz kız olduğumun
>farkında değiller. Onlara sürpriz yapacağım..
>
>10 Aralık: Bugün yüzüm tamamlandı. Artık iki güzel gözüm, bir küçük burnum,
>dudaklarım ve yanağım var... Anneme benziyorum galiba...
>
>13 Aralık: Artık çevreme bakabiliyorum. Etrafım çok karanlık ama olsun.
>Yine de mutluyum. Yaşıyorum ve varım. Kısa bir süre sonra gün ışığını
>görebileceğim, renkleri ve çiçekleri tanıyacağım. Rüyamda gördüm. Dünyada
>gökkuşağı diye bir şey varmış.. Onu çok merak ediyorum.. Anneciğim,
>babacığım sizin yüzünüzü de göreceğim. Tanışacağız.... Mutlu olacağız.
>Gülüşeceğiz..
>
>24 Aralık: Kulaklarım daha iyi duyuyor artık. Anneciğim, senin kalbinin
>seslerini duyuyorum. Benim kalbimin atışlarını da sen duyabiliyor musun?
>Hatta sesini bile tanıyabiliyorum. Sesin ne kadar tatlı... Hiç duymadığım
>bir şey bu... Güzel ve sağlıklı bir kız olacağım. Kollarında uyuyacağım,
>yüzüne bakacağım, o tatlı sesini dinleyeceğim. Benim için ninni de
>söyleyecek misin anneciğim? Sen de beni özlüyorsundur mutlaka... Beni
>koklayacaksın.. Çok seveceksin, değil mi?
>
>28 Aralık: Anne burada bir şeyler oluyor. Doktor abla neden mutsuz bakıyor
>böyle... Sen acı çekiyor gibisin. Kalp seslerin değişti... Sustun. Benimle
>niye konuşmuyorsun anne? Anne... Anne... Anneciğim... Yüzümde soğuk bir şey
>hissediyorum. Anne, yüzümü parçalıyorlar... Anne bir şeyler yap... Anne...
>Kolumu çekiyorlar anne... Canım yanıyor anne... Anne... Ayaklarımı
>parçalıyor bu şey anne... Beni sana bağlayan damarı kopardılar anne...
>Anne kalbimi parçalıyorlar... Anneciğim... Anne... Anne... An... Ah!
>
> Kürtajınız tamamlandı hanımefendi. Geçmiş olsun![/font]
Konu: Bir Bebeğin Yarım Qalan Günlüğü 
C.tesi Şub. 16, 2008 2:16 pm